МІША

Прайшла, можа, сотня дажджоў,
Абмылася тысяча высяў...
Ніхто і не ўспомніць ужо,
Калі ён у вёсцы з'явіўся.

Заўсёды паслужлівы быў,
Не лез у суседскія сваркі,
Самотны і ціхі бабыль,
Аматар захмеленай чаркі.

Ад ранку блукаў каля крам,
Ажно магазіншчыцам збрыдзеў.
Нічога ж ні ў кога не ўкраў,
Нікога нічым не пакрыўдзіў.

Мурзатым сіроткам малым
Купляў час ад часу прысмакі.
І вечна хадзілі за ім
Чужыя каты і сабакі.

І вось ён загадкава знік,
Нібы за ваколіцу выйшаў,
Няўдалы былы вартаўнік,
Нязграбны, усмешлівы Міша.

Спачыў на пагорку крутым,
Дадаўшы ўсім клопату мала...
А людная вёска, між тым,
Здаецца, няпоўнаю стала...

Генадзь Бураўкін, Мінск, 13 лістапада 2013 г.