"Вайна дагэтуль актуальная, бо пра яе не сказанае апош-няе слова вялікай праўды.
Мы працягваем вяртацца да яе, нібы той хворы на неў-роз, які на псіхааналітычным сеансе пад гіпнозам спрабуе прыгадаць траўму з далёкага дзяцінства. Вайна – нашая траўма. І праўда пра яе да-гэтуль не згаданая і не агу-чаная.
Так, пра вайну пісалі ўсе, літаральна кожны буйны бе-ларускі савецкі пісьменнік ХХ стагоддзя, кожны мастак, ад Савіцкага да Шчамялёва. Але ведаеце, шлях, які быў распачаты вадэвіль-ным «вораг-жандар закурыў папіросу і камсамольскі білет аддае» — ён да-гэтуль не завершаны. Так, у 50-х, 70-х, 80-х у нашай культуры былі тры вельмі розныя Другія сусветныя войны: было змаганне пісьменнікаў ды гіс-торыкаў за герояў Брэсцкай крэпасці, жыцці і смерці якіх адразу пасля пе-рамогі спрабавалі арганізавана забыць; быў Караткевіч з «Лісцем кашта-наў», нарэшце, заззяла зорка Быкава. Здавалася б, пасля Быкава далейшая шчырасць непатрэбная, бо тут, у гэтых творах, усё – праўда. Але поруч з Бы-кавым гаварылі Адамовіч, Алексіевіч – і ўсё роўна кранала і бянтэжыла".
УВЕСЬ ТЭКСТ ТУТ
Комментариев нет:
Отправить комментарий