(Нібыта пра Беларусь. З "Лірнік вясковы" Уладзіслава Сыракомлі).

ЛІРА МАЯ ТЫ СПЕЎНАЯ! З ЧАРАЎНІЧАГА ДРЭВА,

МУСІЦЬ, ТЫ ЗМАЙСТРАВАНА.

ЛЕДЗЬ ВАЗЬМУ ЦЯБЕ Ў РУКІ, УСЕ, ЯК ЁСЦЬ, ТВАЕ ГУКІ,

І ПЕСНЯЙ Я ЎВЕСЬ ЗАБРАНЫ.

Избранное сообщение

ЗАНАТОЎКІ. ТРАВЕНЬ.

ПАДЗЯЛІЦЦА

КАМЕНТАВАЦЬ ТУТ (уваход праз):

понедельник, 20 июня 2016 г.



"Вай­на па­рушае ўвесь па­радак жыц­ця. I ў свя­точ­ныя дні бад­зя­ем­ся мы тут бруд­ныя, ва­шывыя, ня­мыцькі. Я і не ве­даў бы, што свя­та, і дзіву­юся, як аб гэ­тым пом­няць тут другія.
— У цар­кву схадзіць ня­ма ку­ды, — бя­дуе Па­шын і лае Поль­шчу на чым свет стаіць.
— Дур­ны! Тут не Поль­шча, а Літва, — на­вучае яго Бе­ленькі.
— Не ад­но ліха, — не згад­жа­ец­ца ўпор­чы­вы кас­траміч. — Там кас­цё­лы, тут кас­цё­лы — скрозь ад­на Поль­шча і па­ны го­леныя.
У мя­не ра­дасць: прый­шлі ад род­ных і зна­ёмых доўга­чака­ныя лісты, а з Вільні — не­калькі ну­мароў «На­шае нівы». Ка­мандзір быў як­раз у кан­цы­лярыі. Ён пак­руціў «На­шу ніву» ў ру­ках, з асаблівай цікаўнас­цю прыг­ледзеўся да мя­не — і нічо­га не ска­заў.
Ра­дасць маю зня­важыў стар­шы пісар Ле­бед­зеў, калі ка­мандзір вый­шаў:
— Ах­во­та ж пісаць га­зеты на та­кой свіня­чай мо­ве. Ведь по-рус­ски так лег­ко на­учить­ся.
Зад­ры­жэла ў мя­не ўсё ад гне­ву, але што я ма­гу ска­заць гэ­таму чар­на­соцен­цу, калі ён га­ворыць так не ад цем­на­ты, а свя­дома і наўмыс­ля. Па­шын так не ска­жа.
Доб­ра ў ха­це, у кан­цы­лярыі. А на дво­ры сцюд­зё­на. Ве­цер, як узімку. Ішоў на ба­тарэю і па да­розе ду­маў: ці прый­дзе той час, што не буд­зе імпе­ры­ялізму, на­цы­яналь­на­га ўціску, ба­гатых і бед­ных, сы­тых і га­лод­ных, цёп­лых і сцюд­зё­ных, не буд­зе сал­дат, вай­ско­вай служ­бы, вай­ны? Калі нас­тупіць гэ­ты за­латы век? Эх, ве­цер, ве­цер! Сцюд­зё­на, бра­це, жыць на све­це! Наш­то і за што га­ду­ем мы тут «звя­роў»? Прак­ля­тыя ка­зюлькі, на якую хва­робу ства­рыла вас «ра­зум­ная» пры­рода? Наіўнае пы­тан­не! I Ле­бед­зеў — ка­зюль­ка, і я — ка­зюль­ка, і ўсе мы — ка­зюлькі. I тыя на­шы заўзя­тыя «свя­домыя» бе­лару­сы, якія заўсё­ды вы­тыкалі мне па­доб­ныя раз­вагі як сла­басць ду­ха, ня­гожую дзе­ля праўдзіва­га ад­раджэн­ца рэ­валю­цы­яне­ра, і яны самі ка­зюлькі…
А ўсё ж я рад, што род­ныя мае ўсе зда­ровы, што ў два­рэ ўсё доб­ра! I не­дар­ма ж мы тут ва­юем­ся, — да не­чага ж да­ва­юем­ся. I калі тут не заб'юць, прый­дзе па­ра па­ва­юем і за што дру­гое…"

                         Максім Гарэцкі "На імперыялістычнай вайне." (1914-1928)


ПАЧЫТАЦЬ І СПАМПАВАЦЬ МОЖНА ТУТ

Комментариев нет:

Отправить комментарий