* * *
Бяда знянацку налучыла,
Знянацку шчасце абышло...
Жыццё мо кпіла, мо вучыла,
Мо раўнадушнае было.
Патроху болькі адбалелі,
І духам быццам не ачах,
Хоць доўга будні і нядзелі
Адною фарбай пазначаў.
Не пакарыўся скрусе ніцай,
Ды не забыўся з тых часоў,
Абрыў адразу столькіх ніцяў,
Званкоў, размоў і галасоў.
Ды аблачынкі, ды хмурынкі
З чала ўжо болей не сплылі...
Ды на аўтобусным прыпынку
Даўжэй ён курыць, чым калі.
Міхась Стральцоў.
Комментариев нет:
Отправить комментарий